Shqipëria, një vend i vogël në gjeografi por shpesh i pozicionuar fuqishëm në politikën ndërkombëtare, ndodhet sërish në një nyje delikate mes dy palëve të përfshira në një nga konfliktet më të ndezura të momentit: Izraelit dhe Iranit. Edhe pse fizikisht larg Lindjes së Mesme, Shqipëria nuk është e përjashtuar nga tensionet e këtij rajoni, jo përmes armëve, por përmes një pranie politike dhe simbolike në territorin e saj: kampit të muxhahedinëve iranianë (MEK) në Manzë të Durrësit.
Organizata MEK, e cila dikur ishte pjesë aktive e revolucionit iranian të vitit 1979, u kthye më pas në kundërshtare të rreptë të regjimit islamik që pasoi. E përndjekur dhe e shpërndarë, MEK përfundoi jashtë kufijve të Iranit, deri në Irak, e më pas në Shqipëri falë një marrëveshjeje me qeverinë shqiptare, në bashkëpunim me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Sot, në kampin “Ashraf 3” në Manzë strehohen rreth 2.800 anëtarë të saj.
Prania e kësaj organizate, e cilësuar si terroriste nga Irani, ka sjellë ndër vite tensione të shumta, që nga sulmet kibernetike ndaj infrastrukturës shqiptare e deri te kërcënimet e hapura nga Teherani. Kërcënimet janë bërë më të prekshme në dritën e zhvillimeve të fundit midis Izraelit dhe Iranit, veçanërisht pas qarkullimit të një videoje në rrjet që u përshkrua si e prodhuar nga AI dhe ku MEK parashikonte goditjet izraelite në Iran. Autoritetet shqiptare i kanë quajtur këto video spekulime, duke theksuar se situata në kamp është e qetë dhe nën kontroll.
Megjithatë, pyetja që qëndron pezull është e thjeshtë: a e vendos kjo prani Shqipërinë në vijën e zjarrit të një konflikti më të gjerë?
E vërteta është se Shqipëria nuk ka marrëdhënie diplomatike me Iranin. Jo vetëm për shkak të sulmeve kibernetike, por sepse vetë ekzistenca e kampit MEK shihet nga regjimi iranian si një provokim dhe si një bazë armiqësore në Evropë.
Në këtë kontekst, vendi ynë është bërë një skenë e heshtur e një përplasjeje të largët, ku tensionet globale shkarkohen në mënyrë indirekte. Shqipëria mbetet një aleate besnike e Perëndimit dhe ka pranuar rolin e saj në sistemin ndërkombëtar të mbështetjes dhe strehimit, por sfida qëndron tek balancimi mes angazhimit humanitar dhe sigurisë kombëtare.
