Lulzim Basha po vazhdon ta drejtojë PD-në drejt një shndërrimi burokratik vdekjeprurës. Tani, në prag të kongresit të jashtëzakonshëm që do mbahet në 17 korrik, ai ka miratuar një paketë ndryshimesh meskine që forcojnë rolin e kryetarit, bymehin pushtetin e tij duke zvogëluar peshën e kryesisë përmes shtimit të anëtarëve dhe duke rritur pa limit numrin e sekretarëve. Ndryshimet tipike për profilin politik të Bashës të bazuar tek cic-micet e vogla, po e çojnë PD drejt asfiksimit, duke mos iu përgjigjur asnjë prej kërkesave, pyetjeve dhe dilemave intelektuale që kanë ngritur ata pak njerëz që janë të aftë të mendojnë brenda qerthullit opozitar.
Jo më larg se një ditë më parë, intelektuali i njohur Aurel Plasari, që ka qenë gjithnjë fshikullues ndaj asaj që e ka etiketuar se opozita e zyrave, ngriti dilemën se mos PD e ka mbaruar misionin e saj. Klithma e tij se mos ka ardhur koha që kjo parti ta mbyllë dyqanin, i ngjan një britme në shkretëtirë. “Mendoj që opozita ka nevojë të ngutshme për një riorganizim, për një platformë të re, për një program të ri. Ato janë shumë më të rëndësishme sesa thjeshtë gara e konkurencës me kundërshtarin. Por ka parti që ndoshta e kanë kryer misionin” tha Plasari në Opinion.
Në fakt, thirrja për një ndryshim rrënjësor, për një lidhje të ndryshme me shoqërinë, për ndërtimin e besueshmërisë së munguar dhe zgjerimin e radhëve me njerëz të rinj, janë atrikuluar edhe nga zëra publikë brenda PD. Një një shkrim të fortë të para disa ditëve në Panorama, profesori dhe deputeti i sapo zgjedhur Mark Marku theksonte se vërtet Basha u votua për herë të tretë për kryetar, por ai akoma “nuk e ka dhënë një përgjigje se pse duhej të rizgjidhej”. Ai theksonte se PD ka nevojë “jo vetëm një ide hapjeje, por një ristrukturim të marrëdhënieve me grupet e interesit, shoqërinë civile, botën akademike, mediat, pra, me shoqërinë shqiptare në tërësi. Për shkak të ngurtësimit 30-vjeçar të këtyre marrëdhënieve në PD, mendohet gabimisht se nevoja e trupës politike të PD-së për pushtet është edhe nevojë e shoqërisë shqiptare”. Konkluzioni i deputetit të ri është: “një forcë politike që nuk ka fuqi të ndryshojë vetveten, nuk mund të fitojnë besimin e qytetarëve se mund të ndryshojë shoqërinë”.
Pak a shumë në të njëjtin përfundim arrinte pak ditë më parë edhe deputeti tjetër i sapo zgjedhur Agron Gjekmarkaj, i cili në një artikull- platformë për PD e re shkruante: “As shoqërisë dhe as elitave nuk u imponohesh me të emëruar, por vetëm me partneritet”. Dhe vetëm një ndryshim radikal- sipas tij- mund të sillte rrëzimin e një klike të korruptuar që duket sot më e fortë se kurrë:” “Të mposhtësh një regjim të korruptuar, është e mundur dhe kjo ndodh kur shoqëria ta njeh ty kartën morale e mendore, të drejtën për ta bërë këtë”.
Para dilemës së Aurel Plasarit se mos ka ardhur koha që PD ta mbyllë dyqanin, Gjekmarkaj jepte ende shpresë: “Sot, PD ka nevojë të rithemelohet dhe të rindërtohet…PD e ka jetike të ndryshojë strategji, ligjërim, pse jo edhe njerëz, duke afruar e jo larguar. Ajo duhet të përmbyllë një histori 30-vjeçare për të hapur një të re, duke përcaktuar qartë misionin dhe objektivat, sidomos mënyrën si do t’i përmbushë ato”.
Po a kishte rast më të mirë sesa ta niste këtë proces gjatë garës për zgjedhjen e kryetarit të ri, apo në ditët para kongresit të jshatëzakonshëm?
Ndoshta edhe njëherë më shumë, Lulzim Basha, ka vënë në punë talentin e tij për të humbur çdo shanc dhe për të shpërdoruar çdo mundësi. Ja ç’i thoshte pak ditë më parë Mark Marku:”Organizatorët e kongresit deri tani, nuk kanë përcaktuar qartë modalitetet e zhvillimit të kongresit, mënyrën e paraqitjes së ideve dhe propozimeve, formatin e debatit të tyre, mënyrën se si ato do të paraqiten dhe mbrohen në kongres, mënyrën e votimit etj. Në këtë kuptim ekziston rreziku që kongresi të shndërrohet në një ngjarje rutinore, në një spektakël të zakonshëm PR-i, ndërkohë që pritshmëria e demokratëve dhe shoqërisë shqiptare është krejt tjetër: pas këtij kongresi ata presin të shohin profilin e qartë të një opozite që do të përballet me regjimin, strategjitë dhe taktikat e kësaj përballje si dhe një alternativë ndryshimi….”.
Të gjithë këtë debat dhe valë që nuk zjen vetëm në kokat e intelektualëve pranë PD, por edhe në mendjet e atyre opozitarëve të pa shpresë që kanë kuptuar gjënë më të thjeshtë se “kështu nuk vazhdohet më”, kreu i PD po e shndërron në një rutinë burokratike përmes ndryshimesh të numrit të anëtarëve të, të posteve të sekretarëve duke u përpjekur në mënyrë të çuditshme të rrisë pushtetin e tij mbi një parti që mpaket dita ditës si lëkura e Shagrenit.
Ndoshta me Bashën vërtet ka mbritur pika ku duhet shtruar pyetja: “A duhet ta mbyllë PD-ja dyqanin”?
