Parimet dhe idetë politike i qet prej bishtave të cingareve që i mbledh gjanë e gjatë bulevardit “Dëshmorët e Kombit”. Asht bimë e spikatun e dalun arave t’misrit që kallenj nuk lidhin, përpos kashtë, byk e boça. Ky lloj kollomoqi pa kokërr drithi, rritet fort e shpejt e t’bàn me ngrefë kashtarë vigaj, por kur vjen korra mbeten thatë.
Mes shkretinës ai duket si shpresë. Asht i shterpë, por shumë njerëz rrejnë vetin se ai do ta kthejë tokën djerrë në arë të plleshme e do të na qesë n’dritë, në mos t’tanë, të paktën gjysën prej nesh. Pra Lulzim Bashën kam ndër mend. Shpresën e madhe për ndryshim në vend.
Flet sa s’ka, por gjà nuk thotë. I digjet zemra për nji fije autoritet, bërtet shumë mandej e kapin të dridhmet kur ndigjon jehonën e zànit t’vet. Autoritetin që lyp askush nuk ia ep. Asht i gjatë por hiç i naltë. Lakohet, paloset, përdridhet e kacavirret a thue se nuk ka shtyllë. Zellit për pushtet nuk i ndahet si rriqën.
Për punë kurrkush s’e ka levdue. Rrugën e Kombit e la copa-copa e me nji gropë korrupsioni mà të madhe se 230 miljon Euro. Edhe punën e tramvajës imagjinare ju desht me e lànë përgjysë, e ju përveshë me t’tana forcat themelimit të “Republikës së Re”, por pa u tha boja e parullës, vrulli iu pre përmidis e republika na ra përdhe.
Nji arritje edhe ky në fund të fundit e ka: Edi Ramën me apo pa dashje burrë të mirë na e ka bà. Mbret mes të verbënve. Autokritika e tij del nga penxheret e internetit si opozita mà e zàshme n’vend. Vetë zot e vetë shkop.
Ndër arritje të tjera të tij mund të vihen në rend edhe mbulimi me mermer i dyshemesë së drrasave në selinë e bashkisë së Tiranës, ardhun me sa shihet prej nji shqelmi që mund t’i ketë dhànë shkarravinave të paraardhësit të tij. Edhe përmbysja e sheshit “Skënderbej” e kthimi i tij në autostradë me plot makina, pa dyshim si pjesë e vizionit të tij largpamës për t’i dhànë frymëmarrje qytetit, e me qitë n’dritë heroin kombtar, përçka mund të shtohet dyfish në listën e dameve të tij.
Kur nuk mujti me thànë kurrnjigjà me zà e me bà, i paaftë e i pa ërz si àsht, i flaku deputetët e PD-së si mish për top, bash si mall i falun. Porsi nji tufë dhensh pa bari, i bani kamikazë e u dogji mandatet që ju pat dhànë populli, e bashkë me ta u bà gazi i botës. Iu hoq zànin gati gjysës së votuesve në vend, me shpresën e kotë se veç në heshtje të plotë dikush do të nigjonte zànin e tij të shkretë.
Porsi kashta që zgjatet e trashet aty ku e ka mbjellë kryetari i partisë, ai nuk mundet me lànë aty gja tjetër të hajrit me vù rrajë. Nuk di me bà kurrnjisend përpos se me u zemrue, për pushtetin që hala s’ka dalë kush me ia dhurue.
Ai zapton opoziten si tokë e xanun. Me shterpsinë e tij ai mban peng PD-në dhe shpresën për ndryshim, për nji alternative reale në vend. Mashtron t’djathtët e shkretë me shpresë, kur në realitet iu pret krahët e i le të vetmuem n’batak, pa za e të pashpresë.
Asht hiç i madh, por prapë shet parulla e pallavra të arnueme e të dalë boja, e shumë njerëz duken sikur po ia blejnë. Dikush prej etjes për pushtet për me e zhvatë mà egër at vend; dikush tjetër prej mjerimit e dëshpërimit të skajshëm e të kenunit i pashpresë.
Bash kur PD-ja duhet t’ishte votra e ideve çliruese dhe e projekteve të prekshme për të na çue përpara, Basha në vend të saj na paraqet nji parti që punon si magnet llumi. Atje ku lulzon paaftësia, shterpësia, e turmnia. Atje ku kush ka dy pare mend ose merr arratinë ose përdoret si gjethe fiku, sikurse me rastin e KOP-istave të 2005-s nga ku na biu Basha, për t’i ba mà të kapërdishëm me ju dhanë pushtetin.
Pa ide, pa plan, e pa drejtim, të djathët me nji boçë si Bashën ose kanë humb shpresën me ardhë në pushtet, ose e kanë lëshue vetin me e ndjekë atë verbnisht deri në hendek, atje në “Republikën Vajmedet”.
