Historia e Oxana Malaya është një tregues mjaft i qartë se edukimi luan një rol më të madh se natyra. Kur ishte vetëm 3 vjeç, prindërit e saj alkoolikë e neglizhuan dhe e lanë jashtë një natë. Instinktivisht, ajo u zvarrit drejt gjësë më të afërt që mund t’i siguronte ngrohtësi dhe strehë, lukuni i qenve.
Prindërit e saj mezi e vunë re që ajo mungonte. Ajo jetonte në strehën e qenve, duke ngrënë ato mbetje që kishin mbetur.
Ndonëse ajo duhet t’i ketë parë njerëzit në distancë dhe herë pas here duket se ka hyrë në shtëpinë e saj të vjetër familjare si një endacak, ata nuk ishin më lloji i saj: e gjithë jeta kuptimplote përmbahej në lukunë.
Dalëngadalë, Oxana filloi të bëhej një nga turmat dhe më pak si një njeri, dhe vetëm 5 vjet më vonë një fqinj njoftoi policinë se një vajzë e vogël po rritej nga qentë.
Në momentin që u shpëtua, ajo kishte humbur çdo aftësi për të folur dhe vraponte me të katër këmbët, si një qen. Sapo një fëmijë humbet shansin për të mësuar se si të flasë në moshën 5-vjeçare, bëhet pothuajse e pamundur që ai të rritet me aftësitë e gjuhës njerëzore.
Oxana Malaya tani është pothuajse 34 vjeç dhe jeton në një shtëpi për personat me aftësi të kufizuara mendore. Ajo kujdeset për kafshët e fermës, por, çuditërisht, nuk kalon shumë kohë me qenin e saj. Toni i saj është i sheshtë dhe pa emocione dhe nuk ka ritëm kur flet.
Oksana ishte në gjendje të mësonte të fliste përsëri, sepse ajo kishte një fjalim fëminor përpara se të braktisej. Në një shkollë jetimore, e mësuan të ecte drejt, të hante me duar dhe, më e rëndësishmja, të komunikonte si qenie njerëzore.
